نویسنده: سید روح الله رضوی   چندی پیش «استوارت جونز» سفیر ایالات متحده آمریکا در عراق، در پی دیداری با مقامات محلی نجف اشرف، بعنوان نخستین مقام رسمی آمریکایی از زمان اشغال عراق توسط ایالات متحده در سال ۲۰۰۳ وارد حرم مبارک امیرالمومنین امام علی(علیه السلام) شد. هرچند این دیدار بازتاب جدی در رسانه ها به دنبال نداشت لکن با موضع مخالف برخی شخصیت ها و مردم عراق مواجه شد. جدی ترین واکنش از سوی مقتدی صدر، رهبر جریان صدر و نیز پیروان وی اتخاذ شد. همچنین یکی از مراجع نجف به نام آیت الله سید محمد مهدی خالصی ضمن اعتراض به این دیدار، اقدام به تعطیلی دفتر خویش کرد و آمریکا را عامل پدید آمدن تروریست ها نامید و این کشور را همپیمان استراتژیک اسراییل خطاب کرد.   در طرف دیگر اما؛ جمعی چنین حساسیت و واکنشی را بی اساس خوانده و آن را «افراط» در دشمنی با دیگران نامیدند. آنها با این توجیهات که درب حرم امام علی (ع) بر روی هیچ کسی بسته نیست و بدون اذن حضرت کسی امکان ورود به حرم را ندارد و اینکه نباید جلوی حضور دیگران را در حرم امام علی (ع) بگیریم، نسبت به واکنش های صورت گرفته در باب این دیدار موضع گیری کردند. همچنین این عده اظهار داشتند که اگر بزرگان و مراجع عراق در قبال چنین عملی سکوت کرده اند، دیگران حقی برای واکنش و اظهار نظر ندارند چرا که ایشان به صلاح امور در عراق بیش از دیگران واقفند.   آمریکای منجی یا جانی؟ آمریکا در سال ۲۰۰۳ با هدف تحقق سیاست های استعماری خویش و به بهانه «سلاح های کشتار جمعی» و «نجات مردم عراق» به این کشور حمله کرد و البته خیلی زود برای تمامی دنیا روشن شد که این بهانه ها دروغی بیش نبودند؛ جنایاتی که آمریکایی ها در مناطق مختلف عراق (اعم از شیعه نشین یا سنی نشین) مرتکب شدند روی جنایتکاران تاریخ را سفید ساخت. البته اینها صرفنظر از جنایات به اصطلاح سازمان نیافته ای بود که هر از چند گاهی توسط سربازان وحشی آمریکایی در زندان هایی چون ابوغریب و کوچه پس کوچه های شهرهای عراق رخ می داد.    بهره برداری از تسلیحات ممنوعه ای که نه تنها به آدم ها رحم نمی کرد، بلکه محیط زیست عراق  و نسل آینده را نیز تحت تاثیر قرار می داد ابعاد دیگری از جنایت هولناکی بود که آمریکایی ها در عراق مرتکب شدند که البته باعث پیشرف قابل ملاحظه صنایع نظامی ایالات متحده گشت.   تلخ تر آنکه وقتی بعد از پایان عملیات های گسترده نظامی آمریکا، سازمان های حقوق بشری و صلح طلب و نیز نهادهای وابسته به سازمان ملل از ارتش آمریکا خواستند تا مناطقی را که در آن از تسلیحاتی چون اورانیوم ضعیف شده استفاده شده است را اعلام کند تا این سازمان ها اقدام به پاکسازی این مناطق از آلودگی های زیست محیطی کنند، ارتش آمریکا از این امر سر باز زد و حاضر نشد اطلاعات این مناطق  را در اختیار قرار بدهد. غارت منابع نفتی و غیر نفتی عراق نیز اساسا مسئله ای نیست که بشود در برابر آنچه آمریکایی ها بر سر مردم عراق آوردند از یاد برد.   جای بسی تعجب است که این همه جنایت که خلال همین ده سال اخیر در عراق رخ داده به راحتی از حافظه عده ای پاک شده است و همین گروه، نماینده چنین دولت خونخواری را انسانی عادی می نامند که قصد کرده است برای ادای احترام به مقام امام علی(ع) به زیارت بارگاه ایشان برود! انگار نه انگار که هنوز مادران عراقی کودکانی ناقص الخلقه ای بدنیا می آورند که عمرشان به سختی به چند هفته می رسد و گورستان های عراق پر است از اجساد کسانی که پس از اتمام درگیری ها بدلیل سرطان های بدخیم ناشی از سلاح های اورانیومی، به دردناک ترین شکل ممکن جان داده اند. چنین افرادی عمدتا چون هیچ ظالمی را بدتر از صدام حسین نمی توانند تصور کنند، تصویر آمریکا منجی را پذیرفته اند!   جمع میان امام عدالت طلبان تاریخ و پیشوای ظالمان امروز!؟ ائمه معصومین(علیهم السلام) بعنوان واسطه فیض، ابواب رحمت الهی هستند که همه را به درگاه خویش می پذیرند. این روش و منش ایشان در زمان حیاتشان بوده است، لکن در این میانه نباید میان این رحمانیت و تسامح با دشمنان دین خدا و ظالمین خلط بحث صورت گیرد. وجه اهمیت «تبری» در فروعی که تشیع بدان معتقد است در همین است که همواره خطوط تمایز میان پیروان اهل بیت (ع) و دشمنان خدا و ظالمین حفظ شود؛ از بیزاری قلبی گرفته تا لسانی و رفتاری.   سفیر ایالات متحده بعنوان نماینده ظالم ترین دولت دنیای امروز که گوشه گوشه دنیا را در آتش ظلم خویش می سوزاند، اگر از باب توبه و ندامت از همراهی دستگاه ظالمانه ایالات متحده آمریکا پا به مزار علی ابن ابیطالب گذارده بود، طبعا هیچ کسی حق تعرضی نداشت لکن آیا این مراد از سفر وی به نجف بوده است؟ آیا هر آنکه پا به داخل حرم معصومین نهاد به معنای تایید و اخذ اذن از سوی امام است؟ اگر اینگونه است شاه خائن ایران و همسرش که بارها به زیارت حرم امام رضا رفته اند و یا صدام ملعون که به زیارت حرم امام علی در نجف رفته بود نیز با اذن و اجازه ایشان وارد حرم شده اند و این تاییدی است بر حضورشان در این مکان های مقدس؟   در این میانه سوال اصلی به مقامات و مسوولین عراقی (چه سیاسی و چه تولیت حرم) بر می گردد که چگونه اجازه داده اند تا میان حرم کسی که میان دوست و دشمن به عدالت شناخته می شد و در نهایت در همین راه نیز به شهادت رسید با سفیر دولتی که در دنیا به ظلم و ستم شناخته می شود جمع کرده اند؟ آیا این اهانت به ساحت ملکوتی امام علی نیست؟ اگر مقامات و مسوولین سیاسی عراق به هر مصلحتی ناچار از برقراری و حفظ ارتباطات رسمی با مقامات آمریکایی هستند، آیا تولیت حرم امام علی(ع) بعنوان یک مقام دینی و مذهبی نیز دچار چنین ملاحظاتی هستند؟ آیا اینان نباید استناد به اصل «تبری»، از هرگونه همراهی کلامی و رفتاری با ظالمین دوری و اجتناب کنند؟   تقویت توهم شیعه متحد کفار! بخش قابل توجهی از حملات ضد شیعیان که توسط شاخه القاعده عراق بعد از سال ۲۰۰۴ سازماندهی شد، به ترسیم دوگانه سیاسی ـ اعتقادی علیه شیعه توسط جریانات تکفیری جهادی بر می گردد. این جریانات هر چند در حوزه اعتقادی شیعه را مورد هجمه قرار می دهند لکن بخش قابل توجهی از این حملات دارای بعد سیاسی است و آنچه که آنان همراهی شیعیان با کفار حربی آمریکا در سرنگونی دولت عراق می نامند. برخی جریانات رسانه ای نیز از سال های گذشته به دنبال تقویت این گزاره بوده اند که شیعیان علیه اهل سنت با ایالات متحده آمریکا همپیمان شده اند که بزرگترین مصداق آن کشور عراق و سرنگونی حکومت صدام بعثی بعنوان دشمن مشترک شیعه و آمریکا بوده است. حال آنکه باید توجه داشت که دشمنی اصلی نه به خاطر مذهب و اعتقاد که بواسطه ظلم و ستم بوده است، چه ظلم و ستم صدام و چه ظلم و ستم آمریکا.    در چنین شرایطی حفظ مواضع اصولی بر خاسته از نوع اندیشه سیاسی شیعه که مبتنی بر ظلم ستیزی است از اهمیت بسیار بالایی برخور دار است. چنین موضعی می تواند خط بطلانی باشد بر این جریان رسانه ای علیه شیعیان و ایران. لکن رفتارهایی از جنس آنچه که در نجف رخ داد و متاسفانه با سکوت تلخ بسیاری در عراق نیز همراه بود، مویدی است بر این اتهام علیه تشیع!