وقتی عزم کاروان الی بیت المقدس پلیس ترکیه را ترساند!

 شاخه آسیایی این کاروان در حالی ترکیه را ترک کرد که حضور در شهرهای مختلف از مرز بازرگان تا بندر «تاشوجو» دارای حاشیه جالب و دیدنی بود.   • شنیده شده قرار نیست به اندونزیایی ها، مالزیایی ها و فیلیپینی ها ویزا دهند، اما ترکیه بالاخره به مالزیایی ها و اندونزیایی ها ویزا می دهد و فیلیپینی ها هم با شروطی وارد ترکیه می شوند. • میدان امام علی (ع) شهر ایگدیر مملو از فعالان این شهر است؛ هر کدام از آنها که می فهمند که ایرانی هستی می گویند «الله اکبر خمینی رهبر» و یا در گوش تو می گوید مقلد امام خامنه ای است؛ البته این همه در حالی است که پلیس به میزبانان ترک اجازه نداده است که در مرکز شهر استقبال بگیرند تا مبادا جمعیت بیشتری جمع شوند. • مراسم میدان امام علی(ع) ایگدیر تمام شده هر کس با دیگری گفتگو می کند، گپ می زند، یک مداح ترک پیدا شده و بچه ها دور او جمع می شوندو اصرار می کنند که مداحی کند و او هم می خواند؛ شوری برپا شده • نماز در شهر ایگدیر، با ساندویچی که به ساندویچ ایرانی «IRANLAR» مشهور است باز هم مداحی؛ شاید دیگر شهر شیعه نشینی را در راه نبینیم. • ارزروم، پارک صد ساله مرکزی شهر، کسی توجه به برف سنگین نشسته در پارک ندارد زمین لغزنده است اما شعارهای ایرانی ها، اندونزیایی ها، هندی ها و مالزیایی ها بدون توجه به مجسمه آتاتورک و جلوی دوربین های ترکیه از جمله TRT پرشور است. • 9 شب به وقت محلی ارزروم را به سمت آنکارا ترک کرده ایم و همه نگران اینترنت و رسیدن به آن هستند تا خبرها را مخابره کنند اما تا 9 صبح که هنوز در راه آنکارا هستیم امکانش نیست. • بالاخره بعد از نزدیک به 12 ساعت کاروان به آنکارا می رسد، خیابان های مرکزی شهر را طی می کند و با پرچم 20 متری فلسطین به جلوی سفارت اسرائیل در آنکارا می رود؛ شوری برپا شده است و همه شعارهای viva viva palestina و from river to the sea palistain will be free را فریاد می زنند. • محمد حسن قدمی و محسن مومنی یک اقدام جالب انجام می دهند؛ وقت نماز شده است و به صورت جماعت جلوی سفارت رژیم صهیونیستی اقامه نماز می کنند؛ دیگر کاروانیان هم به صف آنها می پیوندند. • ناصر فیض که ترکی استانبولی می داند می گوید پلیسها از حضور کاروان در مقابل سفارت اسرائیل به ترس افتاده اند؛ می گوید که یکی از پلیسها گفته تظاهرات کنندگان قصد حمله به سفارتخانه را دارند. • برنامه در آنکارا تمام شده و همه به بالای یک مسجد رفته و یا در جال استراحت هستند و یا با اینترنت در حال آپلود کردن عکس و فیلم؛ آپ کردن فیسبوک، توئیت کردن، و خبر زدن و حاشیه زدن هستند؛ عده ای هم به شهر رفته اند تا آنجا را ببینند. • خبر بدی ایرانیان کاروان را تکان می دهد؛ پدر محمد حسین جعفریان فوت کرده است و نمی تواند دیگر همراه کاروان باشد؛ ترک ها به دنبال گرفتن بلیط هواپیما برای او هستند؛ او به استانبول می آید و سپس با هواپیما به تهران بر می گردد. • کاروان وارد مرکز آذری نشین استانبول شده است و مورد استقبال قرار می گیرد؛ یک سخنران ترک و یک سخنران ایرانی بعد هم نماز را در مسجد امام حسین(ع) می خوانیم نمازی در میان شیعیان استانبول و رسمی زیبا یعنی «تقبل الله» گفتن در صفی طولانی؛ هر کس با صف دست می دهد به آخر می رسد و به صف اضافه می شود. • حسینیه امام زین العابدین مرکز اسکان است از عصر تا صبح فردا برنامه ای نیست و باز هم آپ کردن فیسبوک؛ توئیت؛ آپلود عکس و فیلم، رصد اخبار کاروان  و ...؛ عده ای به گشتن شهر رفته اند. • نکته جالب ورود به هر مکانی برای اسکان حمله به پریزهای برق است؛ آنقدر از وسایل ارتباط جمعی؛ دوربین، موبایل و لپ تاپ استفاده شده است که همه باطری ها تمام شده و همه به دنبال شارژ باطری هستند. • صبح یکشنبه یک طرح زیبا به یاد ایام دفاع مقدس؛ سربندهای «یا قدس انا قادمون» بر سر هندی ها، اندونزیایی ها، ایرانی ها، ترکها و تاجیک ها بسته می شود و دوربین ها این لحظات را ثبت می کنند. • سرودها آماده شده و کاروان به سمت سالن شهرداری می رود؛ بیرون و درون سالن کاروانیان و مردم استانبول حرکت می کنند و چندین کانال تلویزیونی ترکیه پوشش می دهند. • نوبت سخنرانی نمایندگان کشورها در کاروان می رسد که پشت پرچم هایشان نشسته اند و ییلماز از مسئولان ترکی کاروان از کارشکنی دولت ترکیه می گوید که نماینده ای از پاکستان در این بین وجود ندارد. • دیدن استانبول برنامه بعدی است؛ اما عصر یکشنبه شهر را ترافیک در بر گرفته است و محلی برای توقف پیدا نمی شود و فقط اماکن تاریخی استانبول از درون اتوبوس دیده می شود و نیمه شب کاروان عازم قونیه می شود. • کاروان در راه قونیه یک صبحانه مختصر می خورد و کمی ورزش می کند چون شب پیش را فقط در اتوبوس گذرانده است، سپس وارد قونیه می شود، میدان ها را می گذرد و به مقبره مولانا می رسد و مردم قونیه به استقبال کاروان می آیند. • کاروان به همراه مردم قونیه از مقبره مولانا تا میدان مرکزی شهر آن هم با پرچم 20 متری کاروان حرکت می کنند، شهروندان دیگر هر کدام یا شعار می دهند، یا دوربین ها را روشن کرده و از این حرکت فیلمبرداری می کنند و یا از بالکن ها به جمعیت نگاه می کنند. • نماز در مسجد شرافت و پشت سر اهل سنت گذاشته می شود و پس از آن عده ای با امام جماعت سنی دیدار می کنند و او که تازه از جریان کاروان آشنا می شود از این مسئله استقبال می کند. • حضور کاروان در قونیه تاریخی و حیاتی و خبرساز است و در حالی که پس از مراسم همه به دیدن مقبره مولانا می روند تیم رسانه ای در یک مرکز اسلامی که کاروان ناهار را آنجا بوده کار رسانه ای مفصلی انجام می دهد. • شب در حالی که کاروان خسته از یک روز سخت است شامی دلچسب می خورد و بعد از کمی سخنرانی به سمت بندر مرسیه حرکت می کند اما کاروان صبح هنگام که در اتوبوس بیدار می شود متوجه می شود که به دلایلی به شهر «توشوجو» آمده و قرار است از این بندر به لبنان سفر کند. • طوفان و کارهای اداری کاروان را تا شب در بندر «تاشوجو» نگه می دارد و در این بین تیم رسانه ای کار رسانه ای خود را می کند؛ چند مستندساز کاروان هم فضای زیبای بندر را برای مصاحبه با اعضای برجسته کاروان مناسب دیده اند؛ عده ای هم از وقت استفاده کرده و در حال بازی فوتبال هستند. • کاروان قرار است که ساعت 9:30 ـ 10 سه شنبه شب به وقت محلی سوار کشتی شود، اما مشکلاتی هست و در این بین یک ساعتی فرصت وجود دارد؛ اعضای هندی سرود می خوانند، اعضای اندونزی سرود می خوانند و اعضای ایرانی هم در شب تولد حضرت زینب(س) سرود می خوانند؛ سپس تصمیم گرفته می شود سرودی دسته جمعی خوانده شود؛ سرودس در آزادی قدس که قبلا تمرین شده به زبان های فارسی، ترکی، هندی، اندونزیایی و انگلیسی خوانده می شود. • صبح روز چهارشنبه بالاخره کاروان پس از سفری دریایی و پس از چند ساعت صبر برای خوابیدن طوفان دریای مدیترانه به جای بیروت وارد طرابلس در شمال لبنان می شود تا مردم طرابلس نیز به کاروان بپیوندند.