صدیقی نگاهی عمیق نسبت به انقلاب اسلامی دارد. وی واقعه ی کربلا و در مرحله ی بعد، پیروزی اصولیون بر اخباریون در قرن هجدهم میلادی را بعنوان اصلی ترین آبشخورهای چنین انقلابی می پندارد، همانگونه که حامد الگار نیز، این پیروزی اصولیون را آنقدر مهم جلوه می دهد که « اگر موضع اصولی ها... در قرن هجدهم به پیروزی نمی رسید، انقلاب اسلامی ایران حداقل در شکل خاصی که به خود گرفته است... غیر قابل تصور می نمود»(2) اهمیت این قضیه نیز بدان جهت است که در صورت شکست اصولی ها، باب اجتهاد در مسایلی چون حکومتداری و سیاست و مسائل اجتماعی دیگری از این قبیل بسته می ماند. به هر حال آنچه از بررسی اندیشه های صدیقی به دست می آید، وجود نگاهی تاریخی به انقلاب اسلامی ایران است، نگاهی که برای اثبات حقانیت هدف مبارزه ی امام و یارانش، نقدی شالوده شکنانه نسبت به مواضع عثمانی ها و وهابی ها- وی نقش حکومت سعودی را نسبت به حرمین شریفین، همچون اسرائیل بر قدس می داند- در استحاله ی دین، و نقدهایی با حفظ احترام و ارادت به اخوان المسلمینِ مصر و جماعت اسلامیِ پاکستان، در کمرنگ کردن اسلام ناب(تا حدودی) و برجسته ساختن مفهوم ساختگی ملیت به جای امت، دارد. صدیقی همانگونه که بر موضع اخباریون، خط بطلان می کشد و اصولی ها را ترجیح می دهد، جانب انصاف را می گیرد و با اینکه خود سنی مذهب است می گوید: «اندیشه سیاسی در میان اکثریت اهل تسنن، همچنان در جاده های انحرافی، سردرگم است»(3).

کلیم صدیقی دو بار در خصوص ایران و انقلاب اسلامی گمانه زنی می کند:

بار اول، « تمام پیش داوری های من وقتی صحیح و درست از آب در آمد که من در روز جمعه، لباس خود را پوشیده و آماده شدم که برای انجام مراسم نماز جمعه، به محل برگزاری نماز بروم، ولی به سالن هتل که رسیدم، معلوم شد که در ایران چنین مراسمی برگزار نمی شود!در حالیکه متقاعد شده بودم که شاه و آمریکائیها دیگر برای همیشه در ایران ماندنی هستند، با اولین پرواز، این کشور را ترک کردم»(7) این حدس او درست نبود، چرا که وی از وجود نیروهای اسلامگرایی که درحال مبارزه بودند، چندان اطلاع نداشت، «قوه ادراک من تحت تاثیر منفی خاطره دوران ملی گرایی مصدق، قرار داشت... و بر اساس برداشت های ذهنی من، ایران یک کشور شیعی مذهب بود و در غیبت امام دوازدهم، امکان تاسیس یک نظام اسلامی در این کشور وجود نداشت!»(8)

صدیقی هر حرکت اسلامی ای که در جهان رخ می دهد، را هم چون پارچه ای می داند که تمام تار و پودش با هم در ارتباط است، اگر تار و پودی آسیب ببیند، پارچه آسیب می بیند. سپس نتیجه می گیرد که همه ی مسلمانان در«امت واحده» باید به یکدیگر یاری رسانند و همین امر بود که وی را برآن داشت تا با جمعی از دوستانش، به جمع آوری کمک های مالی از مسلمین انگلستان بپردازد تا آن ها را صرف خرید سلاح برای مجاهدان بوسنیایی نماید. اراده ای که مجلس انگلستان آن را غیر قانونی اعلام کرد.

صدیقی در جایی از انتظارات روز افزون توده های مسلمان از ایران اسلامی یاد می کند(16) و در جایی دیگر صحبت از دو هویت در جهان می کند: مسلمان- اهل کفر. اما در نگاه حضرت روح الله افق های تقسیم بندی بسیار وسیع تر است. امام صحبت ازمستضعفین و مستکبرین می کند، نفی ظلم فقط در زمانی که به مسلمان روا می شود، نمی پذیرد چرا که او ظلم را همیشه محکوم می داند. « شما باید بدانید که ملت ها حتی آنهایی که الهی هم نیستند، این ها همه شان- که جزء مستضعفان جهان هستند و همیشه در تحت سلطه ی مستکبران بوده اند- امید دوخته اند به این نهضتی که در ایران حاصل شده است»(17) « من بار دیگر پشتیبانی خودم را از تمام نهضت ها و جبهه ها و گروههایی که برای رهایی از چنگال ابر قدرت های چپ و راست می جنگند اعلام می کنم»(18) « من امیدوارم که یک حزب به اسم حزب مستضعفین در تمام دنیا بوجود بیاید و همه ی مستضعفین با هم در این حزب شرکت کنند و مشکلاتی که بر سر راه مستضعفین است را از میان بردارند»(19) مطمئنا تاکید صدیقی بر الگو برداری جوامع مسلمان از حرکت امام منبعث از همین علت است که وی صرفاً در چارچوب اسلام می اندیشد، در صورتی که اصلی ترین رکن انقلاب که استکبار ستیزی و نفی ظلم است به تمامی انسان های آزاده ای که تحت ظلمند نیز مرتبط است.

صدیقی انقلاب اسلامی را تجلی حقیقی اسلام ناب می داند و نسبت به مواضع اصولی آن بسیار پایبند است، از آن دفاع می کند و تبلیغ. اما یکی از این مواضع که از قضا بسیار نیز تکان دهنده بود، مساله ی سلمان رشدی است.